ESTHER SCHELDWACHT

Station Hollands Spoor, vrijdagmiddag. Lawaai van treinen, hectiek van reizigers. Temidden van alle drukte zit Hayat al een tijdje stil op een bankje voor zich uit te staren. Ze wil weg. Weg van verstikkende ouderliefde, een beschermende broer, een keurige baan. Ze wil vrij zijn, haar longen uit haar lijf zingen als zangeres in New York (Amsterdam zou ook al mooi zijn). Maar ze durft niet. Terwijl ze moed verzamelt ziet ze allerlei types verschijnen en verdwijnen. Heel kleurrijk Den Haag trekt aan haar voorbij. Dan ploft er een jongen met een waszak naast haar op de bank. Dat is Harm, een student die in het weekend zijn vuile was bij zijn moeder dumpt. Hij heeft helemaal geen haast en kan zijn ogen niet van de vurige Hayat afhouden. Ze praten. Over hun ouders en verschillende culturen, over zelfmoord en HEMA worst. Dwars door het lawaai van ADO-supporters, straatmuzikanten en de omroepinstallatie heen. Maar dan komt Hayats familie haar halen. Durft ze haar hart te volgen?