ROOTS

Het is zondag.Ik zit in de trein naar Groningen.

We spelen een van de laatste voorstellingen van “Mighty Society 10” van Eric de Vroedt deze week. “We” dat zijn mijn huidige theaterfamilie en ik. Overdag repeteer ik alweer met een andere, oude vertrouwde theaterfamilie bij het Rotheater aan “Kust” in de regie van Alize Zandwijk en geschreven door Wajdi Mouawad. De tournee begint over vijf dagen en is op het moment dat u dit leest in volle gang. Uiteindelijk blijf ik in mijn eentje over in de door mijzelf geschreven theatersolo “De Sunshine Show”.

In het echt kriskras ik dus nogal wat af door Nederland en in de andere werkelijkheid verplaats ik me van de Shangri-La bar in Surabaya (Mighty Society) naar de duistere verlaten voormalige oorlogsgebieden (Kust) om vervolgens af te reizen naar het strand van Ko Samui (De Sunshine Show). Wat heb ik toch een enerverend, inspirerend en tegelijkertijd slopend vak!

Er is een tijd geweest dat ik groot verzet had tegen Aziatische rollen.Die wilde ik liever niet. Ik vond het een rot idee dat ik gekozen werd op grond van mijn uiterlijk en/of afkomst. Ik wilde het liefst dat dat er niet toe deed. Vond dat het daar niet om moest gaan.Pas de laatste jaren ben ik er anders naar gaan kijken. Dat ik er juist gebruik van moet maken. en het moet zien als een verrijking. Ik krijg het juist maar mooi cadeau! Zomaar, gratis en voor niks!

Ik ben nog nooit in Thailand geweest, gebiedt de eerlijkheid te zeggen. En toch herkennen zoveel mensen de Thaise ladyboy die ik speel in mijn solo. “Hoe kan dat?” vragen ze mij. Tja, ik noem het roots.

Alsof iets diep in mijj verborgen ligt , dat nou eenmaal een Aziatisch ritme heeft, een Aziatische tongval snel weet te pakken, de herkenbare glimlach op het gezicht kan toveren. Vorig jaar speelde ik “De Sunshine Show”voor het eerst in Theater aan het Spui en binnenkort mag ik hem weer spelen.

Ik nodig u van harte uit te komen kijken.En als u denkt: “wat kan mij zo’n Thaise ladyboy nou schelen?”dan beloof ik u een mooi menselijk verhaal te vertellen dat schuilgaat achter alle glans en glitter van de karaokeshow en dat ik denk dat het u niet onberoerd zal laten. Een voorstelling die ik speel met hart en ziel, huid en haar. Misschien wel het beste van mezelf tot nu toe.

De trein rijdt nu de stad binnen. Koud en grauw is het hier. Ik trek mijn jas aan, de rits tot de kin, muts op de kop. Zodadelijk in de kleedkamer is het wel weer warm en  mag ik de zomerjurk van Winnie Limba aantrekken, nog maar een paar keer. Mijn ridderkostuum hangt al klaar in een Rotterdamse kleedkamer en oja, binnenkort de roze jurkjes van Sunshine nog naar de stomerij brengen.

Komt u kijken?

Ik begin 6 maart in mijn hometown.