STERRENTONEEL

Recensies. Menig acteur heeft er een hekel aan. Of doet er onverschillig over. Wat ik nooit zo geloof. Of, als ze goed zijn, hechten ze er heel veel waarde aan. Ik weet van een actrice dat ze de voor haar goede recensies uit ten treure blijft voorlezen in de bus op weg naar de volgende speelplek.

Ook ik vind het lastig, recensies. Want het is ,schreef ik al eerder, zo’n verdomd kwetsbaar vak. En altijd met hart en ziel, naakt sta je je best te doen. Niemand gooit er met zijn petje naar, althans, laten we daar niet van uitgaan. Ik in elk geval nooit. Dus als ze niet goed zijn, die openbare meningen van anderen, betekent dat niet alleen van alles voor de toestroom van het publiek maar ook voor je zelfvertrouwen.

Gisteren, ergens in een wachtkamer, viel mijn oog op een interview met Herman Brusselmans. Hij had van alles willen worden: drummer, voetballer maar ook schrijver. Dat laatste werd hij .”Uiteindelijk ben jij de enige die bepaalt of je iets wel kan of niet kan,” zei hij.

Ooit durfde ik het toneel niet op. Door een recensie. Ik had vrijdag premiere gehad van een voorstelling en de maandag daarna werd erover geschreven. Slecht. Pijnlijk. En ook ik persoonlijk kreeg een fikse sneer. Diezelfde maandag speelde ik een andere voorstelling in het theaterfestival.

Ik durfde niet. Ik huilde. De hele dag door. Voor de repetitie, tijdens de repetitie, na de repetitie. De regiseusse werd er vast gek van. En mijn collega’s ook. Dus ging ik me daar dan weer over schamen. Maar ik kon er niks aan doen. de kraan stond open en ik dacht: “Ik ben niet goed genoeg, ze moeten me niet, ik  mag dit vak niet uitoefenen”, en dat deed verdomde zeer, want als ik ergens van hou….nou enfin, met veel begeleiding, trillende knieen en een bibberlip ben ik er toch gaan staan. En de volgende dag ging het al beter. Maar toch, deze dag zal ik mij altijd heugen.

Deze maandag had ik een buitengewoon goede recensie in de Volkskrant voor de Sunshineshow met vijf sterren. Vijf……Mooier kan niet, meer kan niet. Ik was volledig beduusd. En ontzettend blij! O, dat er nu maar meer mensen mogen komen!!! Want het was buffelen geblazen, de afgelopen tijd. Er zaten domweg te weinig mensen in de zaal. Soms wist ik niet meer hoe dit nog goed moest komen, grote twijfel sloeg toe. “Hoe lang gaat dit nog? “schreef ik aan mijn vriendinnen, “Hoe lang moet een adem zijn? Hoe waardig  moet je blijven? Hoe recht kun je een rug houden almaar almaar weer als je je daar in al je kunnen staat uit te sloven tot op het bot? Ik weet het soms echt niet meer.”

En een dag nadat ik dat schreef kwam de beloning dus, in de vorm van die recensie. En wat er toen gebeurde en nog steeds gebeurt is, ja, overweldigend, interessant, ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik zag twee beren broodjes smeren , o het was een wonder. Ik word gebeld, gefacebookt, door zoveel mensen, het is een soort jarig zijn maar dan leuker. En raarder. Omdat er zich ineens ook mensen melden die ik bijna nooit spreek of zie. “Als je wint, heb je vrienden”, zegt mijn broer. “Die heb ik ook als ik verlies en ik weet verdomd goed wie dat zijn ,hoor” antwoord ik, maar ik snap wel wat hij bedoelt. Want naast de verrreweg heel lieve en hartelijke reacties: “ik ben heel trots op je maar dat was ik de hele tijd al”, krijg ik soms ook heel vreemde of zuinige mailtjes. “Yeah” schrijft een dierbare.Okee, dan is dat dus alles wat erover te zeggen is…yeah….

Hoe dan ook: door deze recensie komt er zoveel meer aandacht voor de voorstelling. Nieuwe boekingen komen erbij (houd u de site maar in de gaten), interviews, aanbiedingen. Ik zit in een rollercoaster, zo voelt het. Terwijl die Sunshineshow al de hele tijd was wie die was. Maar nu is het gezien. En dat maakt het verschil enorm.

Hein Janssen refereert in de Volkskrant aan een van mijn lievelingsmomenten uit het stuk. Het gaat om een nummer van Whitney Houston . Sunshine komt, net na de operatie voor het eerst naar Nederland en weet dat hij dichtbij zijn zoon is.

“I decided long ago never to walk in anyone’s shadow, if I fail, if I succeed, at least I lived as I believe, no matter what they take from me, they can’t take away my dignity.” Zing ik. Niet. Zingt Sunshine niet, omdat zijn strot dicht zit, omdat ie het er niet meer uit krijgt, maar hij schreeuwt deze tekst uit, zonder geluid. En daar vallen we samen , mijn personage en ik. This is it. No less, no more.

Zaterdag mag ik weer. Het is feest.