THE NEXT GENERATION

De eerste week van het spelen van de Sunshine Show in Den Haag zit erop.

Het was nogal roaring. Het was nogal alive and kicking. Soms is het makkelijker om me in het Engels uit te drukken, zoals nu. Het dringt zich domweg aan me op.

Er gebeurden zulke mooie dingen, zowel bij mij als bij het publiek.  “Wat deed de voorstelling met jou? “vroeg Jellie Brouwer mij onlangs in Kunststof radio. Ik moest er even goed over nadenken, had daar nog niet zo bij stilgestaan. Ik gaf als antwoord dat het smaakte naar meer, dat het een begin is van iets, vertrouwen geeft. En dat is ook zo. Maar deze eerste week gaf me een aantal kado’s waaronder de hernieuwde kennismaking met the next generation.

Ik denk dat het zo’n tien jaar geleden geweest moet zijn dat ik een voorstelling regisseerde op de jeugdtheaterschool Rabarber, genaamd “Iep” naar het boek van Joke van Leeuwen. Het jaar daarvoor had ik er zelf in meegespeeld bij het Rotheater .Ik was zo verliefd geworden op dit kleine lieve grootse verhaal en vond het uitermate geschikt om met kinderen te maken.

Een voorstelling over eigenzinnigheid. Acceptatie. En afscheid nemen. Met zoveel humor geschreven. Het werd een fantastische periode: ik had een zeer talentvolle groep kinderen om me heen, bijzonder waren ze, toen al.

Deze week zag ik er een aantal terug. ze kwamen naar mij kijken, en soms troffen ze elkaar. Soms herkenden ze elkaar niet eens meer. Soms waren er een paar nog heel goed bevriend gebleven.

Het vervulde me met een groot geluksgevoel ze terug te zien, stuk voor stuk. Kijk nou, Jelle is inmiddels acteur en zo succesvol, Salome nog net zo sprankelend als altijd, schrijft en draagt haar eigen poezie voor, Santino die zo gepassioneerd is en niet opgeeft, Baue die goed gaat op de toneelschool en zelf heel mooie filmpjes maakt, Bengt die als guppie toen al puur voor de lol achter de knoppen zat bij de techniek om te assisteren en nu de technische leiding heeft bij mijn voorstelling. We hebben het over Lotte die uitgegroeid is tot een zeer begaafde fotografe, over Rosa, die mooi sociaal pedagogisch werk doet, over Andrea, inmiddels vormgeefster.

Wat wil een docent nog meer dan haar leerlingen zo mooi te zien uitgroeien tot de mensen die ze nu zijn: jong, gezond, intelligent, vol zin en nieuwsgierigheid en zo getalenteerd?

Zo meteen, en deels is dat dus al zo, zijn zij mijn nieuwe collega’s. Ik heb veel vertrouwen in die nieuwe generatie. Ik ben er trots op dat ik ze ken.

Er komen mooie tijden aan.