IN DE BINNENWERELD VAN EEN ACTRICE…
De lente zette gisteren volmondig in na een te lange koude kille grijze winter.
Het is de eerste week dat ik de Sunshine Show weer ga spelen en ik voel me gesteund door die zon, die overtuigend begint te stralen, een boost geeft aan vitamine D en een volop troostend en stralend effect heeft.
Maar niet alleen die zon steunt mij.
Heel veel mensen hebben dat de afgelopen weken gedaan.
Ik was me namelijk nogal rot geschrokken toen ik een paar weken geleden werd gebeld door een directrice met de mededeling dat de tien niet door haar geplande voorstellingen (maar door de directeur die de voorstelling wel had gezien maar nu helaas ziek is) ronduit slecht liepen. Hier liet ze een lange geirriteerde zucht. En ze wilde de voorstellingen halveren, zei ze, en dat zou dan al een buitengewone zware belasting worden voor haar publiciteitsafdeling .
Geschrokken. Omdat we juist de ochtend van nog diezelfde dag een bespreking hadden gehad over publiciteit met een van haar medewerkers, de mensen van Alles voor de Kunsten en mijzelf. Er hing nog geen poster in de stad, er was nog geen interview geweest, dat ging allemaal nog gebeuren.
En nu dit.
Er hangt vaak de laatste tijd zo’n air dat het moeilijke tijden zijn in theaterland.
En dat zijn het ook.
Maar de enigen die daar iets aan kunnen doen, zijn wij zelf. Door hart te hebben voor dit theater. Dat mooie en ozo belangrijke nodige theater.
Dat hart vond ik toen ik de Sunshine Show begon bij theater aan het Spui. Zonder dat hart had ik de voorstelling nooit kunnen maken. En 22 en 23 maart ga ik naar de Toneelschuur in Haarlem en daar wacht Frans Lommerse die de voorstelling zag en boekte. En als iemand een toneelhart heeft…luister de toespraak van Marlies Heuer maar eens na toen ze afgelopen jaar de Theo d’Or won.
Ik zette een noodkreet op facebook. Ik vroeg hulp.
Omdat mijn voorstelling het waard is om gezien te worden, daarvan ben ik overtuigd.
Omdat ik denk dat mensen het heus wel willen zien maar dat ze het alleen moeten weten.
De steun die ik vervolgens ontving was hartverwarmend en groots.
Net als de zon.
Dank je, Cees, voor al je persoonlijke mails naar een heel bestand van bezoekers die Branden en Mighty 10 ooit zagen, dank je Walther en Iris en Marianne voor het verspreiden van aankondigingen binnen het NT, dank je Annelies voor de nieuwsbrief bij Rabarber, dank je Lejo voor je speciale inzet, je tijd en moeite, dank je Herman, voor het stuk in AD, dank je Mylou en Suus en Nasrdin voor het twitteren en facebooken, dank je Ellen, Nicole en Anneke die als eersten kaartjes kochten, dank je Mieke, voor het aanboren van nog een nieuw bestand, dank je Gaby, voor het bijhouden van de site, dank je Michel voor je goeie kijken, dank je Karen-Else, mijn altijd eerste toneelmoeder voor je enthousiasme, dank je Marianne voor alle lieve smsjes en voor het publiek wat je met je meebrengt, dank je Anna, voor je eeuwige vertrouwen en interesse vanuit Spanje, dank jullie winkeliers in de Fahrenheitstraat en van Vino Vero in de Weimarstraat bij wie ik een postertje mocht plakken, dank je Ricci, voor je onaflaatbare moeite mij altijd te helpen met best wel rotklusjes, dank je, Jeanet en Santino voor je hulp, dank je Robert dat je zo je best hebt gedaan mij op Den Haag Tv te krijgen, dank je Wilma en Joya, voor al jullie werk met zoveel positiviteit en rust en dank je Stefan, Billy en Moos van het thuisfront voor jullie geloof dat het goed komt.
En weet je wat?
Het komt ook goed.
Er staan nu 6 voorstellingen in Den Haag.
Die ga ik met ontzettend veel plezier spelen.
Niemand krijgt Sunshine omver.
Let the Sunshine in!!!
