KUNST IS LIJDEN
“Ze is te gelukkig!” zei een regisseur eens wanhopig in de montageweek over een actrice die zojuist haar grote liefde had ontmoet en die een ingewikkelde rol moest spelen van een getormenteerde vrouw in de prostitutie.Was ik op dat moment misschien licht verbolgen over die opmerking, (hoezo? Wat een onzin! Spelen is spelen. Privé en werk zijn toch gescheiden..) hij is altijd bij mij blijven hangen en ik moet de regisseur inmiddels nageven dat ik die zin, die ene zin, steeds beter ben gaan begrijpen. Sterker nog: dat ik die gister notabene in mijn eigen mond genomen heb.
Neem nou nu.
Ik kom uit een lange warme zomervakantie na een hectisch en duizelingwekkend seizoen. Ik heb mezelf stopgezet in die vakantie. En je zal het me niet heel vaak hardop en onomwonden horen zeggen maar: het gaat goed met me. Ik ben in balans. Evenwichtig. Misschien ben ik domweg gelukkig. Het is rustig daarbinnen.
En nu begint het seizoen weer. De repetities van de hernemingen. En het moet van ver komen bij mij. Ik merk dat mijn stem nog te zacht staat, mijn emoties niet diep gaan en nog erger: dat ik dat ook nog niet wil. Open moet weer dat vat vol neuroses, grotesken en kwetsbaarheid. Aanboren die pijn. Want hoe je het ook wendt of keert, theater gaat vaak over pijn. De ziel blootleggen. Er zullen massa’s acteurs zijn die het anders doen maar dit is mijn manier. De enige die ik ken. Kan. En uiteindelijk ook wil.
Het is weer even slikken dat te doen. Acteren is een raar, zwaar vak. Het is ook roofbouw op het geestelijk welzijn. Dat ga ik met de jaren steeds meer vinden. Gisteren hadden we voor het eerst een doorloop sinds die lange zomerstop. En hoewel ik me er echt toe moest zetten- God, wat is dat personage eigenlijk voortdurend in paniek, wat een groot menselijk onvermogen draagt ze met zich mee, wat is ze dominant en aanwezig en allemaal dingen die ik niet ben-schoot ik er toch ineens weer in. Won mijn spelersdrift het van mijn stabiele, tevreden, op de snooze-stand ingedutte ik.
Dus ik vrees dat ik binnenkort wellicht in een herfstdepressie zal vervallen.
Alles voor de kunst.