BLIJF MOEDIG

Vanaf mijn allereerste openbare repetitie van ‘De Sunshine Show’ heb ik na afloop in de foyer een reactieboek liggen waar het publiek in mag schrijven. Dat leverde meteen in het begin iets hilarisch op: in de andere zaal van theater aan het Spui vond een amateurvoorstelling plaats destijds, het was een van mijn eerste voorstellingen, en een enthousiast familielid had zijn reactie in mijn boek gezet. De eerste keer dat ik het las, snapte ik daar nog niks van.  Later hebben Cees (Debets van het Spui) en ik er hartelijk om gelachen. “Het theatraal gehalte mag wel wat hoger, maar verder: chapeau! Ook jij, Dirk, ouwe schuinsmarcheerder,” stond er. Een vrolijke vergissing. Maar verder staan er van alle afgelopen  voorstellingen heel mooie , lieve en ontroerde en ontroerende reacties in.

Toen ik meespeelde in de voorstelling ‘Branden’ van Alize Zandwijk bij het Rotheater, kon ik vaak mijn geluk niet op. De voorstelling spelen was een tour de force maar de reacties na afloop waren zo indrukwekkend, dat dat vervolgens weer indruk maakte op mij. Het gevoel dat je de mensen ECHT iets brengt, iets geeft, dat is uiteraard het eeuwige streven maar het lukt niet altijd en lang niet altijd op zo’n succesvolle wijze. Met ‘Branden’ lukte dat indertijd wel. (overigens is die voorstelling in januari wederom drie weken te zien in Rotterdam). Ik weet nog dat ik op een avond na afloop van het spelen in mijn script een brief aan mezelf schreef: dat ik dit nooit mocht vergeten, dat het hierom ging, dat dit het mooiste was dat ik  kon meemaken in dit vak. Dat ik het nog eens mocht meemaken met ‘Mighty Society’ van Eric de Vroedt en nu met mijn eigen Sunshine is meer dan fantastisch. Ik blijf me verbazen en blijf ervan genieten, en ik besef me: I am a lucky bastard.

Dat reactieboek kijk ik af en toe door. Tuurlijk is het fijn om complimentjes te ontvangen maar soms heb ik het nodig om te lezen dat het echt waar is, dat ik iets zinnigs aan het doen ben, dat ik recht van spreken heb, iets te melden. Ik ben nogal een angsthaas en een schijtebroek. En de juiste woorden kunnen mij zo helpen.

Leonoor Pauw, actrice met wie ik in mijn beginjaren van het Ro mee heb mogen werken, schreef niet lang voor ze stierf: ‘Leef, stel niets uit en heb lief’. Die woorden heb ik meteen op de eerste bladzij van mijn agenda geschreven en in mijn hart gesloten. Ze heeft gelijk. Gisteren, na het spelen van mijn zesenveertigste Sunshineshow toen ik terugkwam uit Utrecht, keek ik mijn boek weer in. Een zekere Yvonne schreef dat ze het mooi vond. En ze schreef ook:’ Blijf moedig’. Die twee simpele woorden bezorgden mij een acute dikke brok in mijn keel. Ook zij heeft gelijk. Want er is veel moed voor nodig, toch, echt wel, voor deze angsthaas en schijtebroek om de dingen te blijven durven doen die ik moet doen. Durven blijven vertellen waarvan ik denk dat ik het moet vertellen. Al die reacties zijn een steun en een schop onder mijn kont en een bevestiging van dat ik dat mag. Dank Yvonne en iedereen die erin schreef.