COMPLIMENTEN EN TALENTEN

Er zijn van die terugkerende momenten in een repetitie-periode dat je als actrice helemaal geen actrice meer wilt zijn. Vorige week had ik het weer.

‘Ja, dat willen we allemaal wel’, zegt de regie-assistente als ik haar, half voor de grap, half serieus, vertel dat ik toch maar liever schrijver wil worden.Haar reactie blijft bij me hangen.

Dat willen we allemaal wel. Wat een dooddoener! Ze had natuurlijk moeten zeggen: ‘O nee! Je moet beslist actrice blijven! Het zou zo zonde zijn als je dat niet meer zou doen! Een groot verlies voor het Nederlands theater!’ Of: ‘Maar dat word jij! Dat gaat jou lukken! Wacht maar af!’  Zoiets was leuk geweest. Maar toch niet: ‘Dat willen we allemaal wel’….is bovendien helemaal niet eens waar, heus niet iedereen wil schrijver worden, weet ik zeker. Wat een onzin.

En wat een hoop onzingedachten heb ik zelf vaak. Dat ik hier uberhaupt over nadenk, bij stilsta!Belachelijk, nutteloos, zonde van de tijd. Fnuikende eeuwige onzekerheid, om gek van te worden!Waarom ben ik zo gevoelig voor complimentjes? Heb ik bakken moed nodig?

Maar wellicht ben ik niet de enige. Krijgt niet iedereen graag aandacht en bevestiging? Gaan we daar niet allemaal een beetje van groeien?

Gisteren na de laatste voorstelling van Branden werd de opbrengst uitgereikt aan een kleine stichting die vluchtelingen begeleidt op hun weg naar de toekomst hier. De dame die bij de stichting hoorde, vertelde het ontroerende verhaal dat de vluchtelingen hun toekomst daar, de toekomst die ze voor ogen hadden ,als voorbij moeten beschouwen maar dat er hier een nieuwe wacht en dat we verantwoordelijk zijn ze daarbij te helpen. Zich bewust te worden van hun talenten en wegwijs te maken hoe hun talenten het beste te benutten. Eigenlijk geldt dat voor iedereen. Zo op zijn tijd.

Ouders zouden hun kinderen moeten uitdagen, leerkrachten leerlingen, collega’s elkaar. Positief stimuleren. En natuurlijk is er ook nog zoiets als je ergens uitvechten of  juist zichtbaar  worden door je onzichtbaar te voelen. Bewijsdrang levert soms ook heus iets op.                                               Maar toch. Doe mij maar de milde wijze. De lieve positieve. Complimentjes en aandacht op zijn tijd. Het beste naar boven halen. Ik weet dat ik nu best Libelle klink. Maar dat maakt me even niks uit.