HET VERVOLG VAN SUNSHINE

Al weken loop ik rond met faalangst. Al tijden zie ik er tegenop om weer te gaan spelen. Ik kijk mijn tekst wel door, doe ‘m wel tijdens het hardlopen, maar ben ook lui, stel dingen uit, pure angst. Ik merk dat ik die angst een beetje aan het negeren ben, zo stupide en irritant als ik die vind. Ik vertel er wel over aan vriendinnen. ‘Je zult zien, als je het weer doet, is het alsof je een handschoen aantrekt’, zegt de een. ‘Het zou toch ook niet leuk zijn als je er niet meer warm of koud van wordt’, zegt een ander.

En ze hebben gelijk. Vandaag, onderweg op de fiets naar een doorloop van De Sunshine Show, de voorstelling waar het allemaal om draait en die ik in geen maanden meer heb gespeeld, bedenk ik me dat het juist leuk is van mij, die serioso, die faalangst. Want vond ik niet als heel klein meiske al dat als je niks op een toneel te melden had je daar dan vooral weg moest blijven? Vond ik het niet altijd al een heilige plek, een magische plek?Dus natuurlijk zie ik er tegenop en natuurlijk maak ik me er zorgen om. Van goede huize komen, Scheldwacht, anders kan je er niet gaan staan, wat heb je te vertellen?

En nu heb ik die doorloop gedaan en kan ik alleen maar zeggen dat ik zo trots ben dat  dit verhaal op een dag naar me toe gekomen is en dat ik er zielsveel van houd. Zielsveel. Dus dat ik het daar vanaf morgen weer ga staan te verkondigen, in volle overtuiging en overgave.