STAND: 3 – 10

Kwantiteit een 3. Kwaliteit een 10.

Gisteren was de perspremiere van de Sunshine Show. Zonder pers. Er waren twintig mensen waaronder mijn ouders en een van mijn beste vriendinnen. De eerste tien minuten had ik last van grote schaamte jegens hen. Ik vond het genant dat er maar zo weinig mensen zaten en ik wilde niet dat zij mij zielig zouden vinden. Ik ben namelijk NIET zielig. Al lijkt dat misschien van wel. Het is niet zo.

Het was muisstil in de zaal, op her en der wat gesnik na. Iedereen was mee met het verhaal. Mooier kan niet. Na afloop kwamen bijna alle twintig mensen naar mij toe om me te bedanken. Ook de directrice van het theater die de voorstelling voor het eerst zag. Ik had haar overtuigd. En ik had haar geraakt. Ik keek in twee bruine ogen die niet logen. De lucht klaarde.

“Gewoon doorwerken, Scheldwacht”, dacht ik. En dat denk ik nog steeds. En ik geef mezelf voor gisteravond voor kwantiteit een drie en voor kwaliteit een tien. En dat is nog altijd beter dan andersom, vind ik.Aan die kwantiteit wordt  gewerkt. En ondertussen blijf ik gewoon hard doorspelen. Want als het verhaal genoeg zeggingskracht heeft, zorgt het wel voor zijn bestaansrecht, dat geloof ik. En de zon schijnt nog steeds.

PS: En die mooie pers had ik al, toen het nog geen officieele perspremiere was. Een prachtige recensie kreeg ik van niemand minder dan Loek Zonneveld. En ook nog een van Sara van der Kooi.

Ik bedoel maar….