PEUTERVREUGD

Gisteren las ik peuters voor in de buurtbibliotheek ter ere van de Nationale Voorleesdag.

De nacht daarvoor had ik nog ruim een uur in de sneeuw naar huis gekluund want de remmen van mijn fiets zaten vastgevroren en ik ontdekte dat ik mijn ov-kaart, geld en mobiel niet bij me had.

Dat was, na een heftige voorstelling spelen, een flinke wandeling!

En laat werd het, want dan speel ik een keer in mijn eigen stad en dan is het natuurlijk lang hangen en kletsen en drinken en leuke mensen tegenkomen.

Maar de volgende ochtend zat ik pikfris in de bieb. Voor wel ongeveer vijfendertig peuters en dreumessen het verhaal van “Nog honderd nachtjes slapen” uit de doeken te doen.

Ze praatten door  me heen, zaten op mijn lip, of eerder: stonden, maar het maakte mij niet uit. Het zijn peuters en ze behoren tot een van de weinige bevolkingsgroepen die uberhaupt nog een bibliotheek bezoeken. Terwijl ze niet eens kunnen lezen. Dus. Dat volkje moet je koesteren!

Ik neem mijn werk buitengewoon serieus, maar met name als het om educatieve klussen gaat.

Ooit mocht ik het Poetry International Festival voor kinderen regisseren: ik heb dat vol vuur en verve gedaan! Ik had een missie: het kind in contact brengen met de poezie. Nou, laat mij dan maar schuiven. Overuren draaide ik. Voor mij was de bieb een van de lievelingsplekken van mijn jeugd. Hele rijen las ik af, van 6 tm 9, van 9 tm 12 en 12 jaar en ouder. Met die laatste begon ik rond mijn tiende, want die boeken waren verreweg het spannendst. En dan ging ik ook nog door bij psychologie en opvoedkunde. En als ik echt alles al gehad dacht te hebben, vermaakte ik me wel met de infoboeken (liever niet) tot er weer nieuwe toevoer was.

Tegenwoordig is het bedroevend gesteld met het kind en  het boek. Althans, als ik zo naar mijn eigen kroost kijk….En alles gedaan hoor, voorlezen, altijd opnieuw boeken geven, eerst het boek en dan de verfilming kijken, maar het mocht niet baten. Afgelopen kerst nog, heb ik weer een poging ondernomen om na het eten de Bijbel voor Ongelovigen van Guus Kuijer voor te lezen. Ik werd door mijn hele gezin ronduit uitgelachen! Het zijn, en ik zeg dit echt met pijn in mijn buik, geen lezers geworden.

Dus als er iets te doen is in die hoek: Ik kom eraan! Ik grijp  mijn kans!

Ik was dus ook oprecht beledigd toen een van mijn vriendinnen reageerde met een schamper: “Haha! Peuters!” toen ze mij via de whatsapp vroeg wat ik vandaag aan het doen was.

Ik heb haar dan ook vriendelijk doch beleefd na een korte stilte geantwoord dat ze met de Peuter niet mocht spotten. Ik had een topochtend , echt waar.